Nature Education Centre

Wielbłądy

Po bitwie pod Grunwaldem polski król Władysław II Jagiełło podarował wielbłąda czeskim rycerzom w podziękowaniu za pomoc w walce z niemieckim zakonem rycerskim. Zachwyt nad nieznanym wówczas zwierzęciem doprowadził nawet do umieszczenia go w herbie czeskiego miasta Pilzno.

Wielbłąd znalazł się również pośród licznych darów jakie w 1000 roku Bolesław I Chrobry ofiarował niemieckiemu cesarzowi Ottonowi III. Tymczasem, na Półwyspie Arabskim wielbłądy były używane jako zwierzęta juczne od wieków, a udomowione zostały prawdopodobnie około 3000 lat p.n.e.

Obecnie wyróżnia się trzy gatunki tych osobliwych zwierząt:

udomowiony wielbłąd jednogarbny, zwany dromaderem (Afryka Północna i Arabia)
udomowiony wielbłąd dwugarbny, zwany baktrianem lub wielbłądem domowym (Azja Środkowa)
dziki wielbłąd dwugarbny, krytycznie zagrożony wyginięciem (Azja Środkowa)

Garby tych stworzeń są ewolucyjną adaptacją do niezwykle trudnych warunków pustynnych i stanowią rezerwuar tłuszczu, który zwierzęta wykorzystują, gdy zewnętrzne źródła wody i pożywienia są ograniczone. Dzięki temu wielbłądy mogą przetrwać bez jedzenia, czy uzupełniania płynów nawet przez dwa tygodnie! I to w temperaturach powyżej 30 stopni.

Wielbłądy mają zdolność zamykania nozdrzy, aby zapobiec utracie wody oraz infiltracji piasku pustynnego. Posiadają dwa rzędy długich rzęs i trzecią powiekę, które pomagają chronić oczy przed piaskiem i palącym pustynnym słońcem. Mają też gęstą sierść, która chroni je przed intensywnym słońcem, zaś gruba warstwa skóry i wyściełane sierścią stopy umożliwiają im stanie i siedzenie na gorącym piasku bez ryzyka poparzenia.

Co ciekawe, górna warga wielbłądów jest podzielona. Taka anatomia sprawia, że każda połowa górnej wargi może poruszać się niezależnie, co ułatwia sięganie po nisko położone rośliny i trawy. Wytrzymałość tych zwierząt w warunkach pustynnych jest godna podziwu, podobnie jak prędkość z jaką uzupełniają straty wody wynosząca nawet do 50 litrów na… minutę!

Photogallery