W tym miesiącu mamy dla was garść informacji o naszej wiewiórce pospolitej (ale nie zwyczajnej).

Basia, Basia, Basia! Dlaczego akurat tak woła się wiewiórki? Można je spotkać nawet w dużych miastach, w parkach i na innych terenach zielonych, a zaobserwowanie ich ułatwia to, że są zwierzętami aktywnymi głównie w dzień i do tego nie zapadają w sen zimowy. Przed zimą zmieniają futro na gęstsze, lepiej chroniące je w czasie mrozów. Nie przypadkiem zobaczymy je w pobliżu drzew lub bardzo sprawnie i szybko przemieszczające się po pniach i w ich koronach. Wiewiórki zamieszkują dziuple w drzewach lub wykorzystują do tego celu gniazda ptaków. Odżywiają się głównie pożywnymi nasionami. Pewnie nieraz widzieliście je z orzechami lub żołędziami w łapkach, a pod drzewami iglastymi zaobserwowaliście poobgryzane przez nie szyszki. Nadmiar żywności chowają w skrytkach, które są często w stanie później odnaleźć.

Różne gatunki wiewiórek występują w Europie, Azji i w obu Amerykach. W Polsce zobaczymy wiewiórki z gatunku Sciurus vulgaris (wiewiórka pospolita) obecnego w Europie i północnej Azji. Wiewiórki są gryzoniami co znaczy, że ich siekacze rosną przez całe życie i przez cały czas musza być ścierane. Dolne i górne siekacze ostrzą się uderzając o siebie, co ułatwia zróżnicowana grubość szkliwa po ich wewnętrznej i zewnętrznej stronie.

Wiewiórki mieszkające w ogrodach zoologicznych mogą żyć nawet 15 lat, na wolności żyją zwykle kilka lat. Ich naturalnymi wrogami są ptaki drapieżne i kuny, stąd w środku dnia zwykle przebywają w gniazdach na drzewach gdzie trudno je wypatrzeć drapieżnikom. Znanych jest kilkadziesiąt podgatunków wiewiórki pospolitej różniących się między innymi ubarwieniem futra. Najstarsze skamieniałości wiewiórek pochodzą z miocenu czyli liczą sobie ponad 5 milionów lat.

Wiewiórka pospolita jest narodowym zwierzęciem Danii, można ją też zobaczyć w licznych angielskich herbach, a na naszej wystawie okaz wiewiórki znajdziecie w sekcji biogeograficznej.

[sf]