26 stycznia 1905 roku w kopalni Premier No.2 w Republice Południowej Afryki wydobyto diament. Ale nie byle jaki diament – największy znany diament o jakości jubilerskiej w historii.

Od nazwiska właściciela kopalni nazwano go Cullinan. Kamień pierwotnie miał wymiary 10 × 6 × 5 cm i ważył 3106 karatów czyli 621,2 g. Niezbyt długo.

Na polecenie króla Wielkiej Brytanii, Edwarda VII, w 1908 diament został wysłany do Amsterdamu, gdzie podzielono go i oszlifowano. Powstało z niego 9 dużych i 96 mniejszych szlifowanych kamieni. Rozłupanie i szlifowanie kamienia było przedsięwzięciem karkołomnym i stresującym, poprzedzonym tygodniami planowania. Joseph Asscher, właściciel fabryki diamentów w Amsterdamie, poświęcił 4 dni na nacięcie diamentu tak, by przy uderzeniu rozpadł się zgodnie z planem. W sumie rozłupywanie i cięcie kamienia zajęło osiem miesięcy, a trzy osoby pracowały po 14 godzin dziennie, aby wykonać zadanie.

Obecnie wszystkie duże diamenty, nazwane Cullinan I-IX, znajdują się w posiadaniu brytyjskiej rodziny królewskiej, choć pierwotnie 102 ze 105 otrzymanych kamieni zostały przeznaczone na wynagrodzenie dla braci Asscher za pocięcie i oszlifowanie kamienia.

Cullinan I, największy z 9 szlifowanych brylantów, stanowi centralny kamień berła królewskiego (Sovereign’s Sceptre with Cross), ma kształt łzy i waży 530,2 karaty (czyli 106 g). Cullinan II (szlif brylantowy poduszkowy, 317,4 karata) jest osadzony jest centralnym kamieniem brytyjskiej korony państwowej (Imperial State Crown) – korony noszonej m.in. przez Królową Elżbietę II.

Cullinan III (gruszka) i IV (kwadrat) były wielokrotnie przenoszone. Umieszczono je w koronie Królowej Marii (razem z innym słynnym diamentem – Koh-i-Noor, o którym napiszemy wkrótce), naszyjnikach i broszach noszonych przez brytyjskie monarchinie. Reszta dużych Cullinanów również przez lata przekładana była pomiędzy biżuterią brytyjskich królowych, lecz żaden z nich nie znalazł stałego miejsca w królewskiej koronie.