Nature Education Centre

Rybitwa białoczelna

Widzieliście kiedyś polującą rybitwę białoczelną? To widowisko, które warto zobaczyć. Można je obejrzeć na przykład nad brzegiem Bałtyku. Ptaki te latają szybko poszukując ryb, potrafią zawisnąć w powietrzu i zaatakować pikując gwałtownie w dół i nurkując za rybą na głębokość nawet kilkudziesięciu centymetrów.

Rybitwa białoczelna (Sternula albifrons) należy do rodziny mewowatych i rzędu siewkowych. Jest to nasza najmniejsza rybitwa. Gnieździ się w Europie, Azji i na północnym skraju Afryki. Zimuje dużo bardziej na południe aż po południowe wybrzeża Afryki i Tasmanię. Rybitwa białoczelna zawdzięcza swą nazwę gatunkową białemu czołu zaznaczającemu się zarówno w upierzeniu godowym jak i spoczynkowym. Odżywia się małymi rybami oraz bezkręgowcami. Może łapać owady w locie.

Gniazda to najczęściej płytkie zagłębienia w piasku z niewielką wyściółką. Ptaki te w ciągu roku wyprowadzają jeden lęg. Jaja są wysiadywane przez ponad 20 dni. Trzy tygodnie po wykluciu młode mogą już latać. W Polsce gniazduje kilkaset do tysiąca par tego gatunku. Ma to miejsce przy brzegu Bałtyku, w korytach dużych rzek na niżu i na niektórych zbiornikach wodnych. Niedawno obserwowano lęgi w dolinie Dunajca na Pogórzu Rożnowskim, a więc już w Karpatach.

W 1971 r. odkryto asteroidę (8594), której nadano nazwę Albifrons od łacińskiej nazwy gatunkowej rybitwy białoczelnej.

W Polsce rybitwa białoczelna jest objęta ścisłą ochroną gatunkową. Ponieważ jej naturalnym biotopem są brzegi mórz i rzek gospodarka prowadzona przez ludzi w takich miejscach może przyczyniać się do utraty siedlisk lęgowych dla tego gatunku.

Obserwując i fotografując ptaki, nie tylko te chronione, pamiętajmy aby ich nie płoszyć i nie niepokoić. Prowadźmy obserwacje z ukrycia lub odpowiedniej odległości. Przyda się nam przy tym lornetka i teleobiektyw.

Photogallery