Nature Education Centre

Brytyjskie klejnoty koronne (część III) – Koh-i-Noor.

Tylko najważniejsze kamienie otrzymują własne nazwy. Diament Koch-i-Noor jest jednym z największych i najbardziej znanych diamentów w historii świata.

Z perskiego Koch-i-Noor oznacza „góra światła” i nazwa ta doskonale określa najbardziej charakterystyczną cechę diamentu – jego niesamowity ogień.

Diament wydobyto prawdopodobnie z kopalni Kollur w Indiach w XII lub XIII wieku. Po oszlifowaniu ważył około 191 karatów (38 g). Mówi się, że dość często zmieniał właściciela, jednak pierwsza wiarygodna wzmianka o diamencie pojawiła się dopiero w latach 40. XVIII wieku, kiedy to perski władca Nadir Szah Afszar najechał i zdobył Delhi, a z nim Pawi Tron – wysadzane klejnotami siedzisko, w które, poza innymi klejnotami, wprawiony był również Koch-i-Noor. Od tej pory Koch-i-Noor przechodził z rąk do rąk między różnymi frakcjami w Azji Południowej i Zachodniej, aż do momentu, gdy został przekazany królowej Wiktorii po brytyjskiej aneksji Indii w 1849 r.

W 1851 roku diament został wystawiony na Wielkiej Wystawie w Londynie, ale staromodny szlif, który słabo podkreślał diamentowy ogień spowodował, że ogromny kamień nie zrobił wrażenia na widzach. Dlatego Książę Albert, mąż królowej Wiktorii, kazał go przeszlifować Nadano mu kształt owalnego brylantu, jednak diament stracił wtedy prawie połowę ze swojego pierwotnej wielkości. Obecnie waży 105,6 karata, czyli około 21 g.

Diament ma reputację przynoszącego nieszczęście mężczyznom, więc był noszony jedynie przez kobiety. Królowa Wiktoria nosiła kamień w broszce i diademie, a królowe Aleksandra, żona Edwarda VII i królowa Maria nosiły diament w koronach. Od 1937 roku Koch-i-Noor znajduje się w Koronie Królowej Matki.

Od połowy XX wieku rządy Indii, Pakistanu, Iranu i Afganistanu domagają się zwrotu diamentu, a po śmierci królowej Elżbiety II te żądania jeszcze się nasiliły. Jak dotąd, Brytyjczycy odmawiają uzasadniając, że weszli w posiadanie diamentu legalnie.

Photogallery