Choć zarówno chmury i opale mają w swoim składzie sporo wody, to na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że różni je prawie wszystko.

W chmurach zjawisko iryzacji można najczęściej zaobserwować przy krawędziach chmur średniego i wysokiego piętra takich jak Altocumulus lub Cirrocumulus. Powstaje ono w wyniku ugięcia promieni słonecznych w momencie gdy obok siebie znajdą się kryształki lodu lub kropelki przechłodzonej wody takiej samej wielkości. Im ich wielkość i orientacja przestrzenna jest bardziej jednorodna tym barwy, najczęściej zielone i różowe, są czystsze.

W przeciwieństwie do chmur w opalach iryzacja, zwana opalizacją, zachodzi na mikroskopijnych „kulkach” krzemionki rozproszonych w wodzie, jednak tak jak w przypadku chmur, powstanie iryzacji również zależy od rozmiaru. Opalizację obserwujemy jedynie, jeżeli krzemionkowe kuleczki mają jednakową wielkość. Dodatkowo, w zależności od tego, jak duże są te sferule, na powierzchni opalu obserwujemy różne zakresy barw – większe, mające około 300 nm średnicy pozwalają obserwować pełen zakres barw znany z tęczy, natomiast mniejsze (150-200 nm) powodują, że widzimy niebiesko-zielone barwy opalizacji.

Zjawisko iryzacji widać najlepiej na chmurach znajdujących się blisko słońca, stąd przy obserwacji należy zachować ostrożność aby nie skierować wzroku lub obiektywu aparatu bezpośrednio na słońce!

Iryzacja powstająca w wyniku rozszczepienia światła na kulistych, jednorodnych cząstkach, to tylko jeden z mechanizmów, które prowadzą do powstania tęczowych barw na minerałach czy ciałach zwierząt, ale o tym napiszemy następnym razem.